Treurzang voor een Kloosterlinge en een Sjamaan

Heden verneem ik het overlijden van Simon Vinkenoog. Hoewel de omgeroepen mening er niet nadrukkelijk aandacht aan had besteed vernam ik ook van het overlijden van Mellie Uyldert eerder dit jaar begin mei. Zowel Simon als Mellie zijn literaire talenten van de lage landen, van eigen bodem dus, die niet alleen mij, maar allicht vele generatiegenoten met mij, blijvend beïnvloed hebben met hun geschriften. Voorts heb ik niet alleen kennis genomen van hun beider geschriften maar had ik tevens het genoegen beiden persoonlijk te ontmoeten.
Mellie Uyldert ontmoette ik toen ik als knaap in het zog van mijn moeder meeging naar activiteiten van de yogakring waartoe zij als boekhandelaarster in het verenigingsleven toegang had gezocht. Op korte tijd ontmoette ik Mellie Uyldert toen twee maal; eenmaal op een kruidenwandeling en een tweede maal n.a.v. een lezing en de voorstelling van haar boek "Het Levensritme", dat ik van haar gesigneerd heb. Deze vrouw, die net als mijn moeder in hoge mate religieus geïnspireerd was, laat als geestelijke nalatenschap een astrologisch compendium, een herbarium en een lapidarium na.
Simon Vinkenoog ontmoette ik ergens in het midden van de jaren tachtig toen ik studeerde aan de Vrije Universiteit te Brussel. De belangrijkste bijdrage die ik allicht als bestuurslid van de Studiekring Vrij Onderzoek heb geleverd, was de organisatie van een drugsdebat met Simon Vinkenoog als belangrijkste spreker. Voor deze organisatie had ik een budget weten los te krijgen van de cultuurdienst aan de VUB en had naast Simon ook nog Micheline Roelandt en Christian Eliaerts uitgenodigd, waarvan de ene in haar hoedanigheid van psychiater de fysiologische aspecten van psychofarmaca zou belichten en de ander in zijn hoedanigheid van criminoloog de maatschappelijke en strafrechterlijke aspecten.
Eerder dit jaar nog zag ik een erg kloeke en kwieke Simon Hugo Camps te woord staan in een interview dat werd uitgezonden door Lichtpunt in het kader van de uitzendingen door derden op de vrt.
Simon Vinkenoog's belang ligt misschien niet zozeer in de authenticiteit van zijn dichtwerk als literaire bijdrage, maar wel in het feit dat hij de psychedelische en culturele revolutie, die in het internationaal discours van de jaren zestig en zeventig speelde, vertaald en vertolkt heeft naar en voor de lage landen. Dit zowel door de talrijke werken die hij vertaald en/of ingeleid heeft, als door zijn rol van redacteur van de rubriek "Wereld in Beweging" in het tijdschrift "Bres" en als voorvechter van een internationale beweging die ijvert voor de legalisering van het recreatief gebruik van marihuana, waarbij hij vooral de rol benadrukte die het kan spelen om tot bewustzijnsverruiming en geestelijk inzicht te komen.


Tot slot noem ik hier enige titels die Simon Vinkenoog inleidde en/of vertolkte; Moeder Gras, Eeuwige Wijsheid (Perennial Philosophy van Aldous Huxley), Op Zoek naar het Morgenland, Encyclopedie van de Mystiek en de Mysteriegodsdiensten, Handboek van het Ongerijmde (van Colin Wilson).