Op facebook vernam ik van het overlijden van Louis Verbeeck op 25 november ll., 's daags voor zijn 85ste verjaardag. Natuurlijk ken ik hem. Zo zat mijn broer Patrick nog bij hem op klas. Maar vooral van zijn cursiefjes die in het wekelijks reclameblad 't Koerierke' verschenen. Samen met andere schrijfgrage journalisten en literairen zou vanuit deze positie, met een aantal Limburgse industriële geldschieters, het project 'De Krant' aan het licht gebracht worden. De bedoeling was een nieuw dagblad uit te geven onder de titel 'De Krant' en daarmee wilde men het lokale regionale dagblad van Concentra naar de kroon stoten, dat men vooral taalverschraling verweet. Eén en ander zorgde voor de nodige animositeit in de krantenwinkel en boekhandel van mijn ouders, die voor het private equity verhaal dienden te passen.
Op Radio 2 Limburg was destijds Jos Ghysen programma-directeur, die eveneens cursiefjes schreef en ten gehore bracht op de radio. Louis Verbeeck was samen met Miel Cools ook actief in de kleinkunstwereld de ene als tekstschrijver, de ander als componist. Beiden waren regelmatig te gast bij de radio-programma's van Jos Ghysen, zodanig dat hier terecht gesproken mag worden van drie muzen van Limburgse bodem. Alledrie zijn thans overleden; Miel Cools in 2013, Jos Ghysen in 2014 en thans in 2017 Louis Verbeeck.
Jos Ghysen werd enkele jaren voor zijn dood nog ernstig in opspraak gebracht met een #MeToo-verhaal avant-la-lettre, toen radiopresentatrice Irene Houben zich bekloeg over al die jaren van haar leven die ze in deze man en de openbare radio-omroep gestoken had.
Toen ik eind jaren tachtig stage liep als advocaat trof ik bij mijn patron het faillissementsdossier aan van 'De Krant'. Het dossier kon vooralsnog niet afgesloten worden omdat een inschrijver, die inmiddels was veroordeeld tot volstorting van het door hem toegezegde kapitaal, ingebreke bleef zulks te doen, ondanks het gelegde beslag op roerende goederen.
